W Dolinie Sanu

    Przyjechałem do Zatwarnicy jedyną publiczną drogą od Smolnika, przez Chmiel i Sękowiec. Na końcu wsi, za przystankiem autobusowym, skręciłem w lewo w wąziutką asfaltową dróżkę. Przejechałem mostek nad potokiem Głębokim i po kilku minutach zatrzymałem się przy punkcie wydobycia ropy naftowej. Tu kończy się asfalt i dalej już można wędrować pieszo. Po kwadransie przyjemnej wędrówki polną drogą dotarłem do wodospadu Szepit na potoku Hylatym. Wodospad jest tu może zbyt szumną nazwą, raczej jest to kaskada o łącznej długości około ośmiu metrów. Jest to największy i najbardziej efektowny wodospad w Bieszczadach. Wracając, zatrzymałem się przy przystanku autobusowym i oznakowaną ścieżką poszedłem do miejsca w którym kiedyś stał młyn. Oprócz tablicy informacyjnej niewiele śladów pozostało. Nawet potok zmienił koryto i zaczął płynąć kanałem młynówki, a dawne koryto zamuliło się.

    Przemieściłem się na drugi koniec wsi i za znakami czerwonymi i niebieskimi skręciłem w lewo w polną wyboistą drogę. Po prawej stronie minąłem, na niewielkim wzniesieniu, współczesny kościółek. Droga stopniowo pięła się ku górze, osiągnąwszy szczyt Wierszek zaczęła stopniowo opadać w kierunku doliny potoku Hulskiego. W miejscu gdzie droga skręca ostro w lewo dochodzi do niej z prawej strony dróżka ze znakiem "zakaz ruchu…" Zatrzymałem samochód na

poboczu i schodząc jakieś 100 metrów, doszedłem do ruin murowanej cerkwi w Hulskiem. Obok znajdują się pozostałości dzwonnicy parawanowej i cmentarza. Kilkaset metrów w dół potoku istnieje jedyne zamieszkałe gospodarstwo dawnej wsi. A tuż za nim nad samym Sanem ruiny młyna. Stąd, poprzez widoczne wzgórze Ryli, mógłbym dojść do kolejnej  nieistniejącej wsi Krywe.

Po prawej roztaczał się widok na dolinę Hulskiego. A po lewej przepięknie prezentowała się dolina Krywego. Na północy ciągnął się długi zalesiony wał Otrytu. Błękitne niebo, kilka obłoków i skąpana w słońcu soczysta zieleń doliny – coś niebywale wspaniałego. Na środku doliny, na niewielkim wzgórku wśród drzew,  okazałe ruiny murowanej cerkwi. Stałem samotnie zapatrzony w dolinę, dookoła żywego ducha, gdzieś w górze śpiewały skowronki. Miałem wrażenie, że z doliny dochodzą do mnie wiejskie głosy: rżenie koni, skrzypienie kół, miarowe metaliczne stukanie kowalskiego młota. Niestety to tylko złudzenie… Ciekawa rzecz, kilka lat temu też tak stałem, ale byłem zafascynowany czymś innym. Wówczas trawa sięgała mi do pasa i miałem wrażenie, że łąka ożywa i unosi się cała. Niesamowita ilość przeróżnych owadów zaczęła krążyć wokół mnie i grać harmonią niezliczonych dźwięków. Tym razem łąka była skoszona i nic nie bzyczało.

   Zacząłem schodzić w dolinę, najpierw odkrytym zboczem, później wzdłuż kępy drzew, dalej łąką. Ścieżka dobrze oznakowana tyczkami prowadziła mnie prosto na wzgórze z ruinami cerkwi. Przekroczyłem podmokłą dolinkę i łagodnie podszedłem do wierzchołka wzgórza Diłok. Znajdują się tu ruiny okazałej dziewiętnastowiecznej cerkwi i dzwonnicy oraz nieliczne nagrobki dawnego cmentarza. Wśród ruin czas na chwilę zadumy… Poszedłem ścieżką przez cmentarz i doszedłem do ruin dworu. Tu zbiegają się szlaki, niebieski, czerwony i tu też kończy się ścieżka przyrodnicza. Można wędrować dalej w kierunku Tworylnego, ale bardzo słabo oznakowanym szlakiem. Ja ze względu na ograniczenie czasowe musiałem wracać do samochodu. Planowałem wrócić czerwonym szlakiem obok gospodarstwa agroturystycznego i bazy lubelskiej Akademii Medycznej. Jednak bobry skutecznie moje plany pokrzyżowały.  Zatamowały potok i nie mogąc znaleźć brodu wracałem niebieskim szlakiem, przez cmentarz i łąkę na wzgórze Ryli.